හිමිදිරිය

නිල් අතු රිකිලි අතරින් හිරැ කිරණ එන
රජකම දැරැව හද හාමිත් පලා යන
තනියට උන්න තරැ රෑනත් නිවී යන
හිමිදිරියයි මගේ තරැ නෙත් පහන් වන

අලස නොවුන විහගුන් ඔබ මොබ සරන
ලතාවකට උනුන් මියුරැ සර වයන
කැකුළු මල් පිපපෙන්නට රහසේ හදන
හිමිදිරියයි ලොවට ඇරඹුම ගෙනෙන

මිණි මුතු වගේ පිණි බිදු තණ පියස් මත
දිදුලන අරැම දැක සැනසෙන සැවොම හිත
විකසිත සුවද කුසුමක් සේ පෙනෙනු ඇත
හිමිදිරියයි නැගෙන හැගුමෙන් පිබිද ගත

අඹ මිතුරෝ

දුකට ළගින් සැනසුම සොයනට ඉන්න
සැපට ළගින් සෞදිය පුරනට ඉන්න
සැමට කලින් තනියට ළග ඉද ගන්න
මිතුරැකමයි බැදුනේ අප හිත් ගන්න

කෑවද නොකෑවද කියලා සොයන්නට
බැනුමෙන් කරන දේ හරියට කරන්නට
දිවිකතරේ දෙඅත් අල්ලන් දුවන්නට
මිතුරැකමයි තිබුණේ නෙත් පෙනෙන්ට

මිතුර නුඹේ කදුළු මගේ දෙඋර මත
තියා සැනසියන් වැගිරෙන කදුළු හිත
ඉකිය වහං කර ගන්නට දැනෙන දුක
කියා සැනසියන් හද පිරි සුසම මට

මෙහෙමත් මිනිස්සු

විකසිත කුසුම් අකලට මිලිනව යද්දී
දහසක් පැතුම් ගිනි දැල්ලට අසු වෙද්දී
ඇස්කන් පියාගෙන යන මිනිසුන් ඉද්දී
අහපන් නුඹත් බුදු හිමි වැඩි රට සිද්දී

වෙසක් දාට දන් පිං කරනා ඇත්තෝ
පහුවදාට මත්පැන් රස විද ගත්තෝ
වැදූ මවට ගරැ කරනා ගුණ නැත්තෝ
කල පව් දරා ගෙන නිරයේ හිද ගත්තෝ

හිතට බයයි

ලෙන්ගතුකම තිබුණත් පුර හදත් එක්ක
සුවදට හිත තිබුණත් පිපි මලක් එක්ක
ලංවී ඉන්නට හිතුණත් නුඹත් එක්ක
ඇරඹුමකට බයයි විදපු දුකත් එක්ක

අමාවකට සද නෑවිත් උන්නාම
ඉඩෝරයට වැසි නොවැටී තිබුණාම
නිවාඩුවට දැක ගන්නට නොවුණාම
දරා ගන්න හැකි වෙද දුක හැමදාම